Dat bewijst het ongeval in Alphen maar weer: veiligheidsplannen, risicoanalyses, ervaren mensen en doordachte hijsplannen… en toch ging het mis! Wonder boven wonder met alleen psychische en enorme materiele schade (en één slachtoffer, een hond).
Natuurlijk zijn er ook enorme maatschappelijke kosten vanwege alle noodzakelijke onderzoeken, rapporten, ingehuurde deskundigen, strijd tussen verzekeringen en betrokkenen, het elkaar de zwarte piet toeschuiven en imago-schade.
In de dagelijkse praktijk van huishouden en werk maken we dagelijks van dit soort inschattingsfouten:
- Toch even reiken naar het verste hoekje van het raam zonder de trap te verzetten;
- Eventjes wat uit het bovenste kastje halen m.b.v. een rijdende bureaustoel;
- Dat geweldige (dus bijtende) schoonmaakmiddel snel even in een wc spuiten zonder veiligheidsbril, die wel op de schoonmaakkar ligt! (En het etiket op de fles laat ook geen twijfel bestaan over de risico’s.!)
- Even de injectienaald in zijn hoesje terugsteken omdat de naaldencontainer vol is of buiten bereik staat.
- Geen zin en tijd om de baleinen te zoeken, dus dan maar even tillen met een tilband zonder baleinen.
En zo zijn er nog tientallen voorbeelden te noemen. Het risico dat het mis gaat is elke keer erg klein, maar als het misgaat kunnen de gevolgen desastreus en vaak onomkeerbaar zijn.
Ongelukken gebeuren, dat zal altijd zo blijven, maar pas op, wanneer je willens en wetens een vooraf bekend risico neemt. De gevolgen kunnen de rest van je leven veranderen!
En als het in een werksituatie is en de werkgever heeft je uitdrukkelijk op de risico’s gewezen en alle voorzieningen getroffen (denk aan die veiligheidsbril), tja… dan valt te raden wie er verantwoordelijk wordt gehouden…