Vandaag hebben wij afscheid genomen van Jip.
Uithoorn, 5-6-1996
Uithoorn, 27-2-2011
Helaas was het niet langer in het belang van Jip om met de insuline-injecties door te gaan.
Hij maakte in toenemende mate een zieke, suffe indruk en had een paar zware en langdurige epileptische aanvallen. Dat was vreselijk om mee te maken en het moet de oude kater enorm hebben uitgeput.
Eerder had al ik besloten om niet in te grijpen als hij door een hypo in coma zou wegglijden, omdat mij dat geen slecht einde aan een prachtig, rustig leven leek.
Al zijn gewone dagelijkse bezigheden en gewoontes verdwenen de laatste dagen snel. Suf zijn, weer wat opknappen, bedelen om eten, veel drinken en dan ook nog insulten met overgeven, plassen en vreselijke krampen en stuipen…
Dat was niet het einde wat ik hem gunde.
Ook wilde ik Jip niet verder blootstellen aan zeer stressvolle reizen naar de dierenarts voor controle van zijn bloedsuikergehalte en andere complicaties op zijn gevorderde leeftijd. Hij is tenslotte bijna 15 jaar geworden.
Daarom besloot ik om hem vandaag bij de dierenarts te laten inslapen.
Het was – hoe verdrietig ook – een mooie ervaring: in alle rust is hij onder narcose gebracht en later op mijn schoot overleden. Jip zag er mooi, rustig en ontspannen uit, beter dan de afgelopen dagen!
Janneke, die ondertussen zo goed als blind is en vaak klaaglijk mauwend door het huis loopt, zal hem omgetwijfeld missen.
Marita, die zo goed bevriend was met Jip uiteraard ook…
Voor de kleinkinderen is dit eveneens lastig: eerst Beau, toen opa, nu Jip…
En ik deelde bijna 15 jaar lang mijn huis (en mijn bed!) met deze twee prachtige, lieve en aanhankelijke poezen… Het zal niet meevallen, zo kort na het overlijden van Beau, en ik hoop dat Janneke nog een poosje blijft!
Ondine