Sinds eind februari, toen Jip is overleden, is het leven voor Janneke niet makkelijk geweest. Ze was al vrijwel blind en niet 100% fit en toen moest ze ook nog haar broer missen, met wie ze haar hele leven lang samen was.
Ze vroeg veel meer aandacht, was heel aanhankelijk en ging ontzettend veel eten. Ze kwam echter geen grammetje aan.
Sommige dagen zeiden we al tegen elkaar, dat we haar snel zouden verliezen, andere dagen leek dat er helemaal niet op. Maar ik had wel besloten haar niet meer bloot te stellen aan stressvolle doktersbezoeken, onderzoeken en behandelingen.
Dinsdag (op de dag dat ik hoorde dat mijn oom was overleden) vond ik dat Janneke zichzelf niet was. Ze liep anders en als ze op haar kussen lag, zag dat er niet behaaglijk, maar ongelukkig uit. ’s Avonds kwam ze op een heel andere manier bij ons liggen en we voelden alle drie dat een soort afscheid was.
Woensdagmorgen (18 mei) besloot ik om donderdagmorgen een afspraak te maken voor donderdagmiddag of -avond om haar te laten inslapen. Maar toen ik woensdagavond thuiskwam, liep Janneke wankelend door het huis. Ik legde haar op bed, waar ze ook weer in een ongelukkige houding bleef liggen… Even later constateerde ook Marita, dat dit echt het einde was en we besloten niet nog een nacht en dag te wachten.
Praktijk Mentink had geen dienst, de vervangende praktijk kende ik niet, dus zocht ik wederom mijn heil bij de praktijk Dierenkliniek Amstelplein in Uithoorn. Dit was wel symbolisch: Jip en Janneke werden in Uithoorn geboren en zijn nu allebei in dezelfde praktijk in Uithoorn overleden. Net zoals met Jip werd het een respectvol, waardig en rustig afscheid.
Maar nu is het huis helemaal zonder dieren! Binnen een half jaar overleden Beau, Jip en Janneke… Nooit meer dat warme rolletje tegen mijn voeten. Nooit meer dat pootje tegen mijn neus als de wekkerradio aanging en ik het zelf nog niet had gehoord. Nooit meer de hele gesprekken tussen Janneke en Marita als Janneke controleerde of zij zich wel in de juiste volgorde aankleedde of de begroeting als Marita thuis kwam. Nooit meer het bedelen van Janneke om snoepjes van Oma of om de snoepjes die Rebecca altijd in haar tas heeft. Natuurlijk ook nooit meer veel te vroeg wakker worden omdat Janneke het allang tijd vond en ik nog niet… Geen zware zakken korrels, geen vieze kattenbak of gesloopte bekleding van stoelen… Maar oh, wat zal ik dat allemaal missen!!!
En omdat ik vond dat de beide betrokken dierenartspraktijken (Dierenartspraktijk Mentink in Amstelveen en Dierenkliniek Amstelplein in Uithoorn) een pluim verdienen het volgende:
Zeven maal
Zeven maal bezocht ik jullie praktijken. Tweemaal samen met mijn moeder met haar huisdieren, vijfmaal met mijn eigen katten en honden.
Zeven maal heb ik ervaren hoe de huisdieren – of het nu de kleine, stokoude kanarie was of de grote, onvergetelijke hulphond Boris – zich in hun laatste levensuur vol vertrouwen overgaven. Eerst aan jullie zorgzame en vaardige handen en dan aan de verlossende dood.
Alle zorg in de vorm van adviezen, pillen en prikken die jullie verstrekken is heel belangrijk, maar voor dier en baasje is die laatste zorg, die aandacht en steun onontbeerlijk.
Daarvoor: zevenmaal dank!
Mevrouw E. de Hullu Vlaspolder
• Doezel (oude, blinde kat uit het asiel)
• Ernie (oude kanarie, overgenomen van buren)
Ondine de Hullu
• Snella (‘gewone’ kat)
• Boris (hulphond van Erna Aarsen)
• Beau (herplaatste hond)
• Jip (grote rode kater, broer van Janneke)
• Janneke (kleine schildpadzusje van Jip)