Met ‘de moed der wanhoop’ begonnen aan het ruimen van de berging beneden. Dozen vol plakboeken, een weerspiegeling van mijn hele jeugd. Alle met zorg ingeplakte plaatjes, toegang- en vervoerskaartjes, foto’s en folders van privébelevenissen, scheepsreizen met mijn vader, de padvinderij (VIOOLgroep en METROgroep) en de RAVOdrumband riepen zeer dierbare herinneringen op.
Voordat de belangrijkste zaken netjes in een verhuisdoos verdwenen kwam mijn moeder even langs om ook even mee te genieten. Zo bekeken we samen de beginselen van een stripboek, ooit gemaakt met een schoolvriendinnetje dat tekende bij de verhalen die we samen verzonnen en waar ik de teksten van schreef.
En wat doe je met originele kimono’s, een echte handgemaakte hoge hoed van de ene opa en de oude schrijfmachine van de andere opa (waar ik in 1979-1980 alle Noorse verhalen op typte…)?
Er was ook nog een doos kinderboeken, waarvan de illustraties en omslagen direct de sfeer van de verhalen terugbracht.
Mijn oorspronkelijke plan om heel veel weg te doen, veranderde snel. Oh ja, er zijn dozen vol oud papier, onleesbare brieven en knipsels, verteerde mappen en andere rommel verdwenen. Maar deze dierbare herinneringen aan alle goede en onvergetelijke dingen uit mijn jeugd mogen mijn nabestaanden ooit opruimen. Zolang ik leef moeten die maar een plaatsje hebben ergens in berging, opslag, garage of schuur…
Daarna drie dagen naar Bochum (Duitsland), een zakelijke afspraak voor Marita, waar we een familie-uitje aan vastknoopten. We bezochten o.a. een mijnmuseum en een archeologisch museum.