Deze week stond in het teken van diverse mankementen en contacten met diensverleners van verschillende soorten.
De telefoonprovider hield er mee op en een overgang naar een andere zou worden geregeld. Woensdag was ‘de grote dag’. Inderdaad, de mobiele telefoon hield er mee op, maar het lukte niet om met de nieuwe simkaart contakt te krijgen. Ik moest inloggen op My Vodafone, daarvoor heb je een wachtwoord nodig en dit wordt per sms toegezonden. Maar als je geen verbinding hebt, ontvang je geen sms en dus geen wachtwoord. Tot tweemaal toe antwoordde de helpdesk dat ze alleen vragen konden beantwoorden die via My Vodafone werden gesteld, dus of ik even wilde inloggen… Bij de telefonische helpdesk kwam ik na een aantal keuzes bij een automaat die mij verwees naar een ander nummer. Bij dat nummer moest ik mijn gegevens intoetsen en dan… “U bent bij ons niet bekend, de verbinding wordt NU verbroken.” Ik voelde me verdwaald in een doolhof zonder uitgangen. Gelukkig wist ik het probleem zelf op te lossen en had ik de helpdesk niet meer nodig…
Van heel andere orde was de klokkenmaker, waar ik mijn 35 jaar oude glazenslaande scheepsklok bracht. De klok werd onmiddellijk uitgepakt en van alle kanten bekeken. Ik kreeg lyrische verhalen over veren, bussen, goede en slechte merken en vertrouwd klinkende adviezen en voorstellen tot aanpak van het probleem. Mijn klok is daar zeker in goede handen.
Ook goede service was er bij mijn wasmachine (de oude was na 22 jaar trouwe dienst ‘overleden’). Het kostte meer dan 2 uur om de oude droger en de nieuwe wasmachine netjes te installeren, kosten nog moeite werden gespaard en de heren van DIS (Dit Is Service) vertrokken na 22.00 uur!
En dan nog een heel vriendelijke dierenarts die zich boog over 12-jarige kater Jip die moeite heeft met springen en een geweldige tandarts, die er vast weer op tijd bij is om een gebroken vulling en kies te repareren.
Dan was er nog de training arbo en fysieke belasting met 3 personen ipv 13… Lag het aan het aantal? Bij bijna alle afwezigen waren ernstige en dramatische zaken aan de hand. De drie overgeblevenen waren zeer gemotiveerde oudere verpleegkundigen en verzorgenden (52-58 jaar), die elkaar konden steunen in de problemen van ouder worden en werken in de zorg, zeer waardevol!
Ook een aantal zinvolle spreekuurcontacten, waarbij medewerkers geholpen werden hun klachten goed aan te pakken en op en goede manier aan het werk te gaan of te blijven.