Helaas heeft onderzoek uitgewezen dat de kleine en niet agressieve tumor toch voor een micro-uitzaaiing in één van de 2 verwijderde schildwachtklieren heeft geleid. Deze klier met uitzaaiing is dus al verwijderd, maar toch bestaat de vervolgbehandeling uit verwijdering van alle okselklieren en evt. daarna nog aanvullende behandeling, afhankelijk van het onderzoek van die verwijderde klieren.
Dit roept toch veel vragen en twijfels op, vooral omdat ik heel goed weet welke consequenties zo’n operatie heeft en welke complicaties kunnen optreden. Ik heb aangegeven niet voor deze operatie te voelen en volgende week wordt ‘mijn casus’ besproken in een multidisciplinair team. Het wordt weer spannend wat daar uitkomt.
Het kost heel veel energie dit allemaal te overdenken en te bespreken en het is zo lastig de consequenties van alle mogelijke behandelingen in te schatten.
Maar er zijn ook komische situaties: bijv. dat de anesthesist de aankomsttijd voor een evt. operatie van 7.00 uur, die ik 10 minuten eerder op kreeg van een verpleegkundige belachelijk vindt en een formulier voor het lab i.v.m. bloedtransfusies uit mijn handen neemt en in stukken scheurt: “onzin!”
In al deze verwarrende emoties kreeg ik een geweldig cadeau met ontroerende, geschreven speech van heel veel instructeurs en dansers voor al mijn inspanningen op het gebied van het rolstoeldansen in de afgelopen 28 jaar! Nog meer emoties, maar dit gebaar vervult mij met grote dankbaarheid, evenals de niet aflatende stroom van telefoontjes, mails en kaarten!