Lange voorbereiding
Ongeveer 5 jaar geleden hebben we binnen de VvE besloten dat de schuifpuien moesten worden vervangen. Om dat te financieren moest het een verduurzamingsproject worden. Er volgde een zeer lang traject met zoeken naar partners die ons konden adviseren en begeleiden en naar geschikte subsidiemogelijkheden.
Offertes werden opgevraagd en later weer geactualiseerd, subsidieregels veranderden ieder jaar, dik betaalde adviseurs deden niet altijd wat we van ze verwachtten.
Een Flora en Fauna-QuickScan wordt natuurlijk gevolgd door een uitgebreid onderzoek in het broedseizoen en ja, er vliegt hier wel eens een vleermuis… Dikke en zeer kostbare rapporten, overleg met de Gemeente, vergunningen aanvragen en dan maar weer wachten op besluitvorming.
Veel ledenvergaderingen, bestuursvergaderingen en veelvuldig overleg met betrokken partijen volgden. Uiteindelijk kon eind januari 2025 tijdens een ALV een definitief besluit worden genomen over het aangaan van een lening bij het Warmtefonds en het verstrekken van een opdracht voor het vervangen van alle puien. Het besluit was vrijwel unaniem, dat was een hele opluchting!
Zo, dat was geregeld, nu konden we als bestuur wat achteroverleunen, want iedereen ging nu aan het werk voor de uitvoering… dachten we…
Verkeerd gedacht
Niets achterover leunen: er was eerst nog een maand bezwaartermijn en er moest nog allerlei papierwerk worden afgehandeld. Als het één niet gedaan was, kon de volgende stap niet worden genomen.
Soms zaten partijen op elkaar te wachten omdat het blijkbaar niet duidelijk was wie wanneer wat zou doen.
Elke maand overleg met de partijen, tijdens vakanties en weekendjes weg was er bijna elke dag overleg, zelfs een teamsvergadering en digitaal documenten ondertekenen. Het ging maar door.
Planning
De leverancier, waarvan we dachten dat deze na de zomer zou beginnen, wilde graag in juni (week 23) starten en begon druk uit te oefenen. Want zonder getekende offerte kon hij niet bestellen, maar wij konden niet tekenen als de vergunningen niet rond waren.
Uiteindelijk werd het starten in week 25. De planning werd met de bewoners gedeeld en we moesten als bestuur aan de slag omdat zonneschermen en radiatoren moesten worden weggehaald en weer aangebracht.
NAVO-top
Ineens drong het – ondanks onze herhaalde waarschuwingen – door: die NAVO-top had toch wel wat gevolgen met wegafsluitingen en zo. Weet je wat, dan plakken we – zonder overleg – de eerste twee weken gewoon achteraan de planning, in september en starten we week 27. Tuurlijk, dat doen we even…. Iedereen die er al rekening mee had gehouden met vrije dagen en vakantie moest weer schakelen.
Paniek
Vrijdag 27 juni, de laatste werkdag voor de start op 30 juni brak er opnieuw paniek uit. Er waren kozijnen besteld voor de voordeurkant terwijl we hadden afgesproken met de schuifpuizijde te beginnen… De bewoners die het eerst aan de beurt zouden zijn (waaronder ook nr. 7) waren al druk bezig hun schuifpuizijde voor te bereiden…
‘Iedereen wordt vanmorgen gebeld’, zo werd ons beloofd. Maar om 15.30 uur had er nog niemand bericht gehad. Het hele bestuur stond het huilen nader dan het lachen. Iedereen bleek vrij te hebben, met vakantie te zijn of wat dan ook, maar uiteindelijk, nadat wij de gegevens hadden verstrekt, werden de betrokken bewoners gebeld. En zaterdag werden er bloemen bezorgd.
Maar dat was nog niet alles…
Maandagochtend kwamen de projectleider en de projectbegeleider om 8.00 uur voor overleg bij mij op de koffie. Tja, nu bleek het glas voor de schuifpuizijde besteld en dus niet voor de voordeurkant…. Dus… alle werkzaamheden voor de eerste week werden geschrapt.
De aannemer die om 9.30 uur zou komen om bij de modelwoning wat zaken af te maken, liet lang op zich wachten. Wel werd er een zeecontainer neergezet en voorzien van aftimmermateriaal.
Met de projectleider bezocht ik de betreffende appartementen om het uit te leggen en te overleggen over een nieuwe datum: voor de meesten wordt dat dus half september.
Dinsdag kwamen er mails en brieven voor iedereen met excuses en werd de nieuwe planning bekend gemaakt.
Natuurlijk moesten we opnieuw aan de slag met de firma van de zonweringen en het installatiebedrijf voor de radiatoren. Ook hun planning moest weer helemaal worden omgegooid!
Kozijntjes
‘Goedemorgen, mevrouw, ik heb wat kozijntjes voor u.’
‘Fijn!’.
‘Maar waar zijn de bouwvakkers, waar is het kraantje?’
‘Tja, die zijn er nog niet.’
‘Dan ga ik mijn baas maar bellen….’.
Dat was woensdagmorgen, een grote oplegger met kozijnen, maar zonder eigen hefmateriaal. De kozijnen zijn elders naartoe gebracht.
Op donderdag kwam er weer een chauffeur, deze keer met een kleine bok met vier kozijnen en een heftruck.
Op vrijdag kwam er niets, geen glas, geen voordeuren, geen keet, geen kraan, geen containers voor hout en glas, terwijl we nu al een dag of tien daarvoor parkeerplaatsen vrijhouden…
Vertrouwen…
We moeten er maar op vertrouwen dat er maandagmorgen om 7.00 uur enige activiteit zal zijn en dat er maandagavond, zoals beloofd, twee appartementen zijn voorzien van puien en een voordeur met glas…. Maar ik houd mijn hart vast!
Maandag
Ondertussen is het maandag, want passend in dit hele patroon werkte mijn blogpagina een aantal dagen niet en kon ik het bovenstaande niet publiceren.
Om 7.00 uur zag ik wat busjes en mannen: dat was een hele opluchting.
Maar nee, alweer te vroeg gejuicht. Om 8.00 uur zoals afgesproken overleg met de projectleider en projectbegeleider. De puien en het glas hadden er om half acht moeten zijn. Na afloop van het overleg was er nog steeds niets: geen voordeuren, geen glas, geen afvalcontainers…. Het is echt om moedeloos van te worden. Ik ga maar met Amy naar het strand….