De reis naar Schotland was kort, intensief, maar de moeite waard en de Military Tattoo was schitterend. Wij troffen een droge avond, maar de toeschouwers die zaterdagavond één van de twee shows bezochten moeten tot op hun hemd toe nat zijn geworden. Het hoosde vrijwel onafgebroken… Niet alleen rampzalig voor de bezoekers, maar je moet toch ook niet denken aan al die drijfnatte kolbakken, uniformen en instrumenten. En dan toch even zo vrolijk een tweede show doen omdat het zaterdag is… Wij regenden ook drijfnat toen we enkele uren ‘vrij’ hadden om Edinburgh te bekijken. En bij al die temperatuurwisselingen en vermoeidheid ligt verkoudheid natuurlijk op de loer…
Na één dagje opruimen en bijkomen een leuk bezoek aan Zierikzee voor een ontmoeting met drie vriendinnen uit de opleidingstijd, zo’n 35 jaar geleden! Wisselden we toen, bij wijze van spreke, informatie uit over de behandeling van jeugdpuistjes, nu spraken we over oplossingen voor opvliegers en andere overgangsproblemen!
Donderdag in enorme hoosbuien en met veel oponthoud naar de tweede werkdag vol afspraken bij de nieuwe opdrachtgever in Leiden e.o. Het werd een geslaagde dag.
Vrijdag startte het dansseizoen met een middag in een verzorgingshuis. De tientallen dames en heren genoten van wat ze te zien kregen, maar vooral ook van het zelf meedoen.
Zaterdag was het lang dubben of een gepland optreden op een sportmarkt in Osdorp nu wel of niet kon doorgaan. Uiteindelijk dansten we twee maal in zon en wind tussen zware buien door. Het winkelende publiek liep dwars over de vloer met buggy’s, boodschappenwagens- en tassen, honden en fietsen. Maar veel mensen hebben een glimp op kunnen vangen van de mogelijkheden en wie weet levert het weer wat publiciteit en dansers op.
De komende week staat o.a. in het teken van verjaardagen en de bijbehorende visites en feestjes. Maar ook een bezoek aan de dierenarts, want de 14jarige poes Janneke wordt ineens slechtziend… Het is hier echt Huize Avondrood: Beau aan de medicijnen voor versleten gewrichten en Janneke die twijfelend haar weg zoekt in het huis, soms mis springt of klaaglijk roept: “Waar ben je nou?” Alleen Jip houdt moedig stand en volgt zijn levensmotto: Eten en Slapen!