We worden op de kade welkom geheten door Sebastiaan, de uitvaartverzorger en voordat we aan boord gaan van de Koningin Emma gaat de vlag halfstok.
De 6 urnen van de 6 gezelschappen staan uitgestald.
Tijdens het varen voorzien we de bloemen van de namen van de vijf hulphonden.
Eén voor één gaat een groepje naar het achterdek om daar hun ceremonie te volbrengen.
De volgorde is op geboortejaar en wij zijn als vijfde aan de beurt.
Bij elke bijzetting wordt 4 x 2 glazen geslagen met de scheepsbel.
De uitvaartbegeleider schikt onze bloemen rond de urn en maakt foto’s.
Dan krijgen Marja en Nicoline ieder een eind van het touw en laten ze de urn in zee zakken.
We werpen de bloemen en wachten tot de urn zal zinken.
Dit duurt langer dan we hadden verwacht, ook hier houdt Erna de regie.
Maar net op tijd, voordat de veerboot naar Schotland voorbij komt, is de urn dan echt verdwenen.
Na de zesde ceremonie vaart het schip een rondje zodat een cirkelvormige vlakte op zee ontstaat
en daarna blaast de scheepshoorn driemaal ‘lang’. Met een scheepsbittertje en’ een toost op het leven’ wordt de ceremonie afgesloten.
We varen terug en eten een hapje op de pier om bij te komen.
