Tot ons onuitsprekelijke verdriet hebben we moeten besluiten om Amy op vrijdag 19 september 2025 te laten inslapen.
En daarmee wordt het boek van haar leven definitief gesloten.
Lees haar ‘memoires’ via deze link.
Kwakkelen
Amy was al een paar weken, eigenlijk al een paar maanden aan het kwakkelen. De laatste week begon het aantal slechte momenten de goede momenten te overheersen. Er waren gesprekken met de dierenarts en de fysiotherapeut en in de loop van de week kwamen we tot een besluit dat het zo niet langer kon.
We dachten dat we een weekend met extra medicijnen nog van haar zouden genieten, maar toen ze vrijdag met het opstaan met een klap door beide poten zakte was het duidelijk.
Verkeerde been
Maar Amy zette ons, zoals steeds de laatste tijd, ook weer op het verkeerde been door bij de koffie met een bal-in-sok aan te komen… Er moest even vrolijk gespeeld worden!
We realiseerden ons dat die weinige vrolijke momenten niet meer opwegen tegen alle slechte momenten. Een hond leeft zo heerlijk in het moment: ‘Ik kan even spelen, dus dan doe ik het! Ook al lig je dan 5 minuten later weer uitgeteld met je poten in een rare houding…
Nadat de afspraak met de dierenarts was gemaakt, laadden we de wandelkar en Amy in de auto. Ondanks zorgvuldige begeleiding zakte ze toch nog met een poot van de loopplank… Zo wankel is ze geworden.
Nog één keer
We maakten een heerlijke wandeling door de duinen, waarbij Amy even een stukje zelf liep en lekker kon snuffelen. Bij het strand zocht ik een afgang waar ik tot ver op het strand over beton kon rijden.
Waggelend en raar huppelend met haar achterkant liep Amy naar zee, vond een stok en sjouwde daarmee rond. In het water ging ze niet meer. Toen weer terug naar boven en halverwege ging ze liggen om op haar stok te knagen: ‘Even bijkomen….’.
We wandelden nog een tijdje door de duinen waarbij Amy een keer heel kort (’t Gaat niet, mag ik rijden?’) en een wat langer stuk uit de kar was.
En dat was haar laatste uitje.
Dankbaar
We kijken terug op:
- Duizenden wandelkilometers door de duinen, over het stand en op andere plaatsen met en zonder allerhande wandelmaatjes.
- Prachtige avonturen met de camper: Amy was er bij vanaf onze eerste camperreis.
- Momenten waarop Amy onze steun en toeverlaat was, zoals bij het overlijden van dierbaren: hulphond Flip, mijn moeder, Erna, Alyda en hulphond Kaiko.
- Vrolijke momenten in- en om het huis, bij spel, trainingen, cursussen, teveel om op te noemen.
- Betekenisvolle relaties met mensen in onze omgeving.
Nu moeten we verder zonder haar en we weten echt niet hoe dat moet. Maar alle mooie herinneringen, heel erg veel foto’s en de lieve reacties die we kregen en krijgen zullen ons daarbij helpen.
En Amy is ‘over de regenboogbrug’, zonder pijn en beperkingen!
Lieve, lieve Amy: wij vergeten je nooit! 💞
19 september 2025
Marita en Ondine