Over een paar weken gaan we van het sterrenbeeld Maagd naar de Weegschaal.
Ook al ben ik precies in dat grensgebied geboren (en zet ik vraagtekens bij de horoscoop-beschrijvingen, waarin ieder precies kan lezen wat hem of haar het beste past), ben ik wel een ‘echte’ weegschaal: ik kan eindeloos wikken en wegen… Geef mij een menukaart en ik zal pas op het allerlaatste moment een besluit kunnen nemen… En dat is dan nog slechts een beslissing over een hapje eten…
Bij andere zaken is het altijd maar weer zoeken naar dat compromis en proberen iedereen te vriend houden.
Tegenover dat twijfelen en balanceren is er natuurlijk de grote valkuil: ik laat me al snel overvleugelen door mensen die heel zelfverzekerd en overtuigend beslissingen nemen en rotsvaste meningen uiten…
Balans zoeken
Ik ben natuurlijk niet de enige die regelmatig twijfelt en naar balans zoekt.
Dat bleek weer bij een zoom-bijeenkomst van een groepje mensen met een groot hart voor de zorg. Het gezelschap was sterk variërend in leeftijd, achtergrond, werkzaamheden en omstandigheden.
Bij deze bijpraatsessie aan het begin van het seizoen was iedereen op één of andere manier op zoek naar balans. Allemaal hadden en hebben we te maken met veranderingen door verlies, verdriet en zorgen in de privésfeer, positieve ontwikkelingen met mooie toekomstperspectieven in het werk of juist keuzes om een stapje terug te doen, irritaties omdat iets niet snel genoeg gaat, omgaan met ingewikkelde of veranderende regelgeving, het zoeken naar een goede besteding van de soms beperkte energie, het moeten leren om een dagje niets te doen (zo herkenbaar!) of juist niet volledig onder gedompeld te worden in het werk. Allemaal uitdagingen!
Terecht zei één van de deelnemers:
‘Het is niet even een probleem oplossen, evenwicht hervinden en daarna doorgaan met leven, maar het leven is continu zoeken naar die balans, elke dag weer!
Luisteren zonder oordeel
Hoe mooi is het dan dat in zo’n gesprek nieuwkomers en oudgedienden open over hun kantelmomenten, hun zorgen, uitdagingen en beperkingen konden spreken en er geluisterd werd, zonder oordeel, zonder adviezen… Geen: ‘Heb je al geprobeerd om… ‘Je moet…’ ‘Ik zou in jouw geval….’. Maar gewoon, in stilte, een knikje, een bemoedigend woordje…
Waarschijnlijk voelde iedereen zich na deze korte bijeenkomst opnieuw gehoord, gesteund en/of geïnspireerd.
Ik wens iedereen zo’n netwerk toe….