Na een reis is het thuis altijd weer even wennen.
Zeker na een extra lange reis en als er dan ook nog een nieuwe levensfase is begonnen…
Lege agenda
Ten eerste natuurlijk de vrijwel lege agenda! Dat geeft veel vrijheid maar ook een vorm van ‘keuze-stress’: wat zal ik doen en wanneer en in welke volgorde? Eerst nog maar wat meer in de krant lezen of toch eerst gaan stofzuigen? Nu met Amy naar de duinen of later?
Lege mailbox
Een ander vreemd fenomeen is de lege mailbox. Kwam ik in het voorjaar na een dag werken thuis, dan moest ik – behalve het afronden en administreren van de dag – ook nog een lange rij mails verwerken. Nu kijk ik uit gewoonte heel regelmatig naar de mail en constateer dan dat er heel weinig binnenkomt (Wat daarbij zeker ook heeft geholpen is dat ik in het voorjaar vele tientallen nieuwsbrieven heb opgezegd!)
Maar af en toe veroorzaakt die leegte ‘een eenzaam gevoel’: Is er nu ineens niemand meer die mij, mijn deskundigheid of ervaring nodig heeft?
Alleen maar negatief?
Nee, hoor, zeker niet. het is wennen en af en toe mis ik de uitdaging van het tot een goed einde brengen van een werkopdracht of training en de voldoening die dat gaf.
Maar het geeft ook veel rust: niet opboksen tegen weerstand of onmacht van deelnemers, of de trage besluitvorming in (zorg)organisaties. Niet meer af en toe het idee hebben dat ik al jaren aan dode paarden sta te trekken. Geen ergernis als iets ondanks allerlei goede bedoelingen en inspanningen toch niet wordt opgepakt of veranderd.
Tijd
Er is meer tijd om lekker te gaan wandelen, de krant en andere interessante artikelen en bladen te lezen, webinars te bekijken, wandelafspraken te plannen en om andere taken te doen waar ik me eerder te weinig tijd voor gunde.
Opruimen
Eén van die taken is het opruimen van heel veel mappen, ordners en papieren die met het werk te maken hebben, oude studieboeken en boeken die ik nooit meer zal lezen. De verwerkers van oud papier en de Leidse Boekenzolder zijn er blij mee! Ook heel veel andere spullen die voor mij misschien nog een beetje, maar voor een ander ‘later’ helemaal geen waarde hebben wil ik liever zelf ‘afvoeren’ naar vuilstort of kringloopwinkel.
Zo komt er ruimte om ook nog eens kritisch door enkele dozen uit de erfenis van mijn moeder te gaan. Met sommige boeken wil ik de nu deels lege planken opvullen, andere boeken zullen wellicht alsnog hun weg vinden naar de Boekenzolder, zodat anderen er misschien plezier aan hebben.
Zorgdragers/Voluit leven met dementie
Nu is er ook rust en tijd om deel te nemen aan de bijeenkomsten van de groep Voluit Leven met Dementie en een kennismakingsbijeenkomst van een nieuwe tak: Omgaan met Rouw en Verdriet. (Zorgdragers)
En wat dan natuurlijk een mooi voordeel is van gepensioneerd zijn: toen één van de bijeenkomsten wel erg ver weg bleek, is het gewoon mogelijk er een lang weekend met de camper van te maken! Hoe fijn is dat!
En je komt nog eens ergens, want wie gaat er nu zomaar eens naar Mariahout? (Pelgrims!)
Even wennen… maar het went snel…
Het is dus aan alle kanten even omschakelen en omdenken. Maar ik ben niet de eerste en zeker ook niet de laatste die deze overgang doormaakt. Pippi Langkous zou zeggen: ‘Ik heb het nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!’. (Hoewel deze quote helemaal niet van haar schijnt te komen 😂😊).
