Dat moeten we nu echt eens doen, samen naar Texel. Hoe vaak hadden we dit nu al tegen elkaar gezegd?
Maar nu, in het voorjaar, waarin best wel veel gebeurt, spraken we af dat we het echt gingen doen. Erna en ik zochten data dat we allebei twee doordeweekse dagen beschikbaar waren, we boekten een (uitstekend) aangepast hotel (Tesselhof, De Koog) en Erna reserveerde de elektrische strandrolstoel.
Op 21 maart namen we de boot van 11.30 uur vanaf Den Helder.
Inchecken, spullen op de kamer, broodje op het strand en om 13.45 uur reden we met de strandrolstoel de regen in. Maar dat weerhield ons er niet van om bijna anderhalf uur over het stand te banjeren, waarbij het moeilijk te bepalen was wie het meeste genoot: Borre en Amy vermaakten zich uitstekend en wij genoten van het strand, de wind en zelfs van de regen…
Nadat we de stoel weer netjes in de garage hadden gezet, aan de stroom hadden aangesloten en de sleutel weer hadden afgegeven, was het tijd voor een uurtje ‘platte rust’ met een lekker kopje thee.
Zoals voorspeld werd het lichter en rond 17.00 uur liepen we zelfs in het zonnetje door de winkelstraat van De Koog. Bij de gezellige viswinkel ‘Vis van Beek’ aten we heerlijke visschotels. Daarna weer naar het strand, weer de omleiding over de camping en een mooi pad over de duinen. Beetje te kort naar onze zin…. De lucht was best mooi, vonden we… Terug op de omleiding over de camping waren we nieuwsgierig hoe dat andere pad nu precies liep, dus uiteindelijk liepen we het hele rondje nog een keer en toen…
Wat een cadeautje: het gouden uur met een prachtige lucht en gouden weerschijn op het water en het strand.
Na zo’n 13,5 km hobbelen en wandelen in de wind werd het tijd om horizontaal te gaan voor een rustige avond en nadat de honden nog even hadden geplast gingen we vroeg slapen.
Op woensdagmorgen was het – geheel volgens de voorspellingen – helemaal grijs en nat. Na het ontbijt, inpakken en uitchecken met de auto naar Ecomare en vandaar, in de regen en wind een schitterende wandeling door bos en duin. En toen nog even naar de strandtent Paal 17 voor een heerlijk kopje koffie.
Toen we instapten om de boot van 13.00 uur terug naar het vaste land te nemen hadden we er alweer 7.5 km opzitten. Geen wonder dat Amy, toen we eenmaal reden in een diepe slaap viel en pas in Haarlem weer een beetje ontwaakte…
Het was een flitsbezoekje, maar het was heerlijk en het heeft ons allebei goed gedaan.
Dit neemt niemand ons meer af!