Het is lente, maar nog grijs en de zomertijd is ingegaan. Dat is altijd weer een aanslag op de biologische klok. (De Volkskrant publiceerde hierover een interessant artikel.) Erop uit, dus om met daglicht, beweging en buitenlucht het systeem te resetten.
En tijdens een wandeling over het strand van Katwijk naar Wassenaar en terug is er voldoende tijd om te denken en te herdenken.
Zo heeft de uitvaartdienst van Nelleke van der Ende – de Graaf, die ik online heb teruggekeken indruk gemaakt. Ik kende Nelleke vanaf 1974, toen we startten met de opleiding fysiotherapie. We vormden met o.a. Els en Usianne een hecht oefengroepje. Na de opleiding bleven Nelleke en Els net als Usianne en ik dik bevriend. Af en toe spraken we met ons vieren af, de laatste keer in 2019. Nelleke overleed, nog geen 65,5 jaar oud na een periode van 8 jaar met uiterst zware behandelingen afgewisseld met ‘goede’ periodes. Maar uiteindelijk kwam het onvermijdelijke einde.
Dit verlies, de woorden, foto’s en teksten (o.a. voetstappen) bij de dienst roepen allerlei gedachten en herinneringen op… Mijn vader werd ook bijna 65,5 jaar oud en zijn overlijden is volgende week alweer 31 jaar geleden.
Een strandwandeling is ook een goede gelegenheid om de tekst te oefenen die ik komende week wil uitspreken als er een kleine herdenkingsbijeenkomst is voor Ronald Brouwer. Hij overleed een jaar na zijn partner Conny Keyzer en hem kende ik sinds 1985. Het herdenken leidt weer tot ophalen van herinneringen van prachtige avonturen en minder leuke gebeurtenissen.
Zo kwamen tijdens deze heerlijk wandeling veel gedachtes voorbij over afscheid nemen, over rouw en verdriet, gezondheid en ziekte, over zij die gingen en zij die achterblijven…