Jarenlang stond er een handig karretje met hulpmiddelen kant en klaar om trainingen te gaan geven. Na mijn pensioen bleef het staan, want ja, je weet maar nooit…
Het was lastig om afscheid te nemen van het werk en ik hield er rekening mee dat er wellicht nog her en der een klusje zou zijn. Maar blijkbaar had ik overal mijn vertrek vroeg genoeg aangegeven en waar mogelijk had ik ook geholpen met het zoeken naar opvolging, zodat ik direct ‘overbodig’ werd.
Dat was even wennen…
Stapje verder
Maar na anderhalf jaar werd het tijd om weer een stapje verder te gaan.
Ik zocht alle cursusspullen uit: het waren allerlei hulpmiddelen om elastische kousen aan te trekken, een glijbroek (handy pants) waarmee het mogelijk is iemand zonder al te veel belasting te helpen met een lange broek, nog wat boekjes en andere spullen.
Enkele zaken behield ik en voor de andere spullen zocht ik een bestemming, zoals het praktijklokaal van mijn laatste grote opdrachtgever. De collega waarmee ik samen heb gewerkt en die de glijbroek ontwikkelde, kreeg mijn exemplaar terug als proefmodel. Een filmpje over die glijbroek vind je hier . (En let op ‘de patiënt’😉😊)
Wegbrengen en opsturen
Het pakje ging op de bus en ik reed met een tas met spullen naar een verpleeghuis in Leiden. Het was leuk dat ik werd gebeld door iemand van de opleidingsafdeling, Het was een fijn gesprek en ze sprak haar dank uit voor de wijze waarop ik mijn opvolgers had gekozen en geïntroduceerd.
Nooit meer?
Geef ik dan nooit meer een training?
Soms wel, zoals een in december op de Zorgdragersdag en eerder dat jaar aan chauffeurs op ZorgErf Buitenland in Putten. (In de links staan de bijbehorende blogs).
Maar dan gaat het meer om contact maken, uitnodigen en de eigen werkhouding en daarbij heb ik geen hulpmiddelen nodig. Ook bij de Voedselbank staan weer trainingen gepland, maar ook daar zijn de glijzeilen en kousenaantrekhulpmiddelen overbodig.